Mensenhandel blijft mensenwerk

Vraag aan de 455 inzittenden van een Boeing op weg naar Zuid Spanje wie er van plan is te investeren in onroerend goed. Er zullen er een paar zijn die ja zeggen, maar mijn gevoel zegt dat dat nooit meer dan bijvoorbeeld één procent zal zijn. Laat dezelfde vraag stellen door een team samenwerkende gelikte timeshare verkopers op de boulevard van Marbella en wat blijkt?

Ongeveer één op de drie gaat voor de bijl. (lees het hoofdstuk over timeshareverkopers maar eens in ‘Verhoog je Gunfactor’). Het verschil? Mensen laten zich beïnvloeden door andere mensen. Een gebruik van hun gunfactor. Overigens in het geval van timeshareverkopers een fout gebruik, maar voor het voorbeeld wel lekker duidelijk.

Dan de mensenhandel. Even dacht ik, net als vele anderen met mij, dat het openbaar worden van de achtergronden van jan en alleman door social media, de dood in de pot zou betekenen voor de intermediairs.
‘Als elk CV van elke Account Manager al op LinkedIn staat, waar heb ik jou dan nog voor nodig?’ vroeg ooit een klant me. En ik kwam met mijn obligate antwoord dat het bezit van een CV nog niet betekende dat je een nieuwe medewerker hebt aangenomen. En dat je met het rondmailen van de vraag ‘Heb je interesse om bij mij te werken?’ er nog niet bent.

Maar ik werd wel een beetje onzeker van deze vraag, sociale media hebben de arbeidsbemiddelingsbranche wel op zijn kop gezet. Tot ik het verhaal hoorde van een voormalig collega uit het bemiddelingswerk. Hij belde een kandidaat, schetste een mooi toekomstbeeld over het bedrijf van zijn opdrachtgever, plande een kop koffie en eind van het liedje was een mooie bemiddeling, iedereen helemaal blij. En het bleek dat die kandidaat en de opdrachtgever al jaren eerstelijnscontact waren op LinkedIn, maar geen van beiden ooit een balletje had opgegooid.

… de goede lezer begrijpt het al, het jeukt en het kriebelt…